Jack i Paula

Pozostajemy w bajkowych klimatach. Znany klub w mieście. Tłumy na parkiecie. Wśród obcych, bezimiennych twarzy dostrzegam znaną sylwetkę. Jest i On, jak przystało na prawdziwego superbohatera. Nigdy się nie spóźnia. Na razie w cywilu, bez swoich debeściackich, czarnych okularów. Dziewczyny nie martwcie się, na pewno je dzisiaj założy. Zawsze zakłada, a wtedy nie ma już dla Was ratunku. Jesteście skazane … ska-za-ne … na dobrą zabawę.

Jack, Jack Wisnioviecky. I wszystko w tym temacie.

Jacka doszły już wiadomości o naszym debiucie w TM. Powiedział, że we wtorek nabywa świeżutki numer. Jeżeli sprzedaż tygodnika wzrośnie o tyle punktów procentowych, co oglądalność bloga po wpisie z Jackiem w roli głównej, to redaktor TM będzie bardzo zadowolony.

Jack przyznał, iż ostatni post o bajkach zrył Mu banię (czy coś w tym stylu, na starość mam problemy z pamięcią). Oby istniało więcej ludzi pokroju Jacka, którzy potrafią zatrzymać się nad sensem prostych słów. W pędzie codziennego życia, dar rzadko spotykany.

Jack zapoznał mnie z Paulą. Na werandzie. Weranda to taki ogród, tam można wyjść i zaciągnąć … świeżego powietrza. Jack wyszedł i Paula wyszła, więc spotkali się na miejscu. Obiecałem, że uwiecznię ten przepiękny obrazek. Jak Paula się obudzi, będzie miała miłą niespodziankę.

Nie wiem, co Jack szeptał do Jej wdzięcznego uszka. Nie wiem, jak Paula odpowiedziała na słowa Jacka. Nie potrafię plastycznie opisać tej płomiennej relacji (słaby ze mnie poeta). Jedyne skojarzenie. Romeo i Julia. Banalne porównanie.

Gdy spotykam śliczną dziewczynę, układam o Niej wiersz. Gdy spotykam dziewczynę śliczną i inteligentną, piszę o Niej poemat. Gdy spotykam dziewczynę śliczną, inteligentną i szlachetną, milczę. Jestem bezbronny wobec Jej czystego wnętrza, podobnie jak Jack był bezbronny wobec Pauli.

Mogę jedynie powtórzyć za Szekspirem: „Lecz żaden smutek nie przeważy radości, którą niesie krótka chwila spędzona przy Niej”.