Rozmowy wieczorową porą

Przesympatyczna, lecz lekko podchmielona brunetka zmierza w naszą stronę. Tylko znowu nie zaczynaj swojej głupiej gadki – słyszę z boku głos wiernego kompana. Spokojnie – mam wszystko pod kontrolą. Będę miły, jak na Grzesia przystało. Zobaczysz.

- Dobry wieczór.

- Dobry wieczór. Coś się stało? Czym mogę Pani służyć?

- Mam na imię Monika. Wyglądasz na samotnego, więc pomyślałam, że podejdę i zagadam.

- Myślałem, że dziewczyny nie oceniają facetów po wyglądzie.

- No ja nie oceniam.

- Powiedziałaś, że wyglądam na samotnego.

- Bo wcale się nie bawisz.

- Bo nie ma z kim.

- Nie ma tu pięknych kobiet?

- Nie wiem, nie znam wszystkich dziewczyn w tym klubie.

- Ale tak na oko.

- Na oko oceniam urodę, ale nie piękno.

- Aha, rozumiem. Mogłabym cię prosić?

- Prosić? Ale o co?

- No o taniec.

- Niech Pani się nie krępuje, parkiet jest prawie pusty.

- Ale mi chodziło o nas.

- Słucham?

- Ja z tobą.

- Ja nie potrafię tańczyć.

- Spokojnie, pokażę ci krok.

- No wie Pani, dopiero co się poznaliśmy.

- Ale ja mówiłam o tańcu.

- Wiem, o czym Pani mówiła, słucham przecież.

- Jesteś bardzo specyficzny.

- Wolę jak mówią, że wyjątkowy. Ale specyficzny też ładnie.

5 minut po rozmowie. I jak ci poszło? – opowiadaj. Trochę musiałem się postarać, ale w końcu odpuściła. Wiesz, że nie lubię pijanych kobiet.