Kobiety ...

Z daleka słyszę odgłosy damskich trzewików w korytarzu. „Zaraz się zacznie” – myślę w duchu. Myślę, ale nie wychodzę. A co mi tam, jak jej zależy, to trafi. Zresztą mam ważniejsze sprawy na głowie. „Pierwsza miłość” nie wybiera – ni czasu, ni miejsca.  A powtórki nie ma. Drrrrrrrr – o, kurczę szybko doczłapała się do dzwonka. Leniwie wstaję z daczy. Otwieram wrota. Dama smukła, dość powabna, bez wcięcia (albo nie zwróciłem uwagi).

- Słucham, czy mogę służyć?

- Jaaa … szukam takiego Pana …

- Elektryka? To mój tata …

- Nie, takiego Pana, co pisze prace.

- Co robi?

- No takie różne prace pisze. Koleżanka poleciła, podobno dobry.  

- Taa, od urodzenia …

- Zna Pan go?

- Jasne, ale nie wiem, czy się dogadacie.

- Ale mi zależy …

- Na nim?

- Na pracy …

- Aj, a tak dobrze się zapowiadało. W takim razie słucham.

- To Pan?

- A kogo Pani się spodziewała? Schopenhauera?

- No nie, ale …

- Spoko, wiem, nie wyglądam, każda tak mi mówi.

- To pomoże Pan?

- W czym?

- No w pracy.

- Znaleźć?

- No nie, poprawić.  

- To wyśle Pani mi na maila, a ja jutro odeślę.

- Jak to?

- Normalnie, nacisnę i poleci. Przez kabel.

- Tak szybko?

- No takie mamy teraz łącza.

- A pieniążki?

- Spoko, za Internet to mama płaci.

- Jest Pan bardzo specyficzny …

- Wolałbym wyjątkowy, ale cóż … specyficzny też brzmi bardzo ładnie ;)