Czas

- Kubusiu, a co my będziemy z tym robili?

- Ciii, nic mów … skup się i obserwuj. Widzisz? Lecą z góry na dół. Powoli. Drobinka za drobinką. Tak naturalnie, łagodnie, wspaniale … Mierzą …

- Czas?

- Dla niektórych czas …, dla innych szczęście, radość, łzy wzruszenia … Wystarczy tylko głębiej spojrzeć … To wymaga skupienia. Nie możesz spuścić ich z oczu. Każda drobinka coś ze sobą niesie. Nie pozwól, by odeszła pusta …

- Ale one kiedyś się kończą …

- Właśnie dlatego jesteś mi potrzebny. Gdy ostatnia drobinka dotknie dna, zwyczajnie obrócisz klepsydrę … I wszystko zacznie się od nowa …

- Kubusiu, ale w ten sposób ona nigdy się nie zatrzyma …

- I to jest właśnie najpiękniejsze.