Wieczór poetycki

- Panowie na wieczór panieński?

- Słucham?

- No, czy Panowie na wieczór panieński?

- A tam będą same panny?

- Nie wiem, jedna z nich to na pewno tak…

- Hmm… właściwie możemy już wstąpić, jak jesteśmy…

- To proszę tędy…, tu jest Panów przebieralnia, za chwilę po Panów przyjdę… Pewnie lekka trema przed występem… Może coś do picia?

- Ooo, jakby Pani była tak uprzejma … cały dzień w pracy to troszkę w gardle zaschło … wie Pani, tyle lat człowiek się uczył, to już żadnej tremy nie ma …

- Serio?  Tego w ogóle gdzieś uczą …?

- Pewnie, na studiach… ile, ja nocy musiałem na to poświęcić proszę Pani, a ile skryptów i książek przeczytać…

- Poważnie? Ja myślałam, że to praktyka jest ważniejsza…

- Owszem, ale najpierw teoria… teoria proszę Pani… a na praktykach to ja też byłem… w szkole…

- W szkole? Coś podobnego…

- Proszę Panią, jak zacząłem raz w pokoju nauczycielskim, to pół kadry płakało… taki to był występ… prawdziwa sztuka…

- Nieprawdopodobne… Pierwszy raz coś takiego słyszę …

- A jednak… Owidiusz, Mickiewicz, Słowacki. Co Pani chce…

- Takie stroje?

- Stroje? Nie, poeci – piękno nagiego słowa… rozumie Pani?

- Niezbyt… to czym Panowie właściwie się zajmują?

- Jak to czym? Recytujemy poezję, a co Pani myślała?